Σε αυτό το άρθρο θα γνωρίσετε τους Watson και Kiko, δυο golden retriever αγόρια σκυλάκια και τον Harry ένα γάταρο που δεν μπορεί να περάσει μια μέρα μακριιά από τους φίλους του. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πολύ δύσκολο να συνυπάρξουν γάτες και σκύλοι, αλλά δεν ισχύει πάντα αυτό. Αυτοί οι τρεις φίλοι τα περνάνε υπέροχα. Απλά δείτε παρακάτω και θα καταλάβετε!
Γράφει η κ. Μαρία Σκαμπαρδώνη:
Το κατοικίδιο και το παιδί αποτελεί μία μοναδική και αμφίδρομη σχέση. Κάθε άνθρωπος και ειδικά ένα παιδί εκπαιδεύεται μέσα από ένα κατοικίδιο, μαθαίνει τι σημαίνει αγάπη, παρέα, φιλία και εξοικειώνεται περισσότερο με όλα τα πλάσματα της φύσης. Η παρουσία ενός ζώου συμβάλλει θετικά στη ζωή του ίδιου, διότι αν και μιλούν τελείως διαφορετικές γλώσσες αυτό δεν αποτρέπει την ανάπτυξη μίας ισχυρής σχέσης.
Και αυτό διότι ένα κατοικίδιο είναι ένας πολύτιμος φίλος, σύμμαχος του παιδιού στις αταξίες και τις ζαβολιές, αλλά και ένας πολύτιμος σύντροφος που στηρίζει το παιδί στη μοναξιά, τη μελαγχολία και τις δύσκολες στιγμές.
Τι προσφέρει ένα κατοικίδιο σε ένα παιδί;
Δίπλα σε αυτό το παιδί έρχεται σε επαφή και εξοικειώνεται με τον κύκλο της ζωής: Το παιδί δίπλα σε ένα κατοικίδιο, βρίσκει έναν πολύτιμο φίλο και σύντροφο. Μαζί με αυτό έρχεται σε επαφή και μαθαίνει τα σπουδαία γεγονότα της ζωής: τη γέννηση, το μεγάλωμα, την ασθένεια και εν τέλει την απώλεια και το θάνατο. Το παιδί μεγαλώνει μαζί με αυτό, παρατηρώντας παράλληλα ότι τελικά αισθάνονται τα ίδια πράγματα: κρυώνουν, ζεσταίνονται, πονάνε, πεινάνε και έχουν ανάγκη και οι δύο από φροντίδα και αγάπη.
Έτσι και το παιδί αισθάνεται ότι και κάποιο άλλο πλάσμα μεγαλώνει και έχει ομοιότητες με αυτό ενώ ταυτόχρονα γεννιόνται στο ίδιο απορίες για τη ζωή, την ωρίμανση, το τέλος της ζωής.
Το κατοικίδιο είναι ένας υπέροχος φίλος και προσφέρει άνευ όρων αγάπη: Η άνευ όρων αγάπη που προσφέρει ένα κατοικίδιο στον ιδιοκτήτη του έχει αστείρευτα οφέλη για την ψυχική του υγεία. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε μικρό ένα παιδί που έχει ακόμα απόλυτη ανάγκη το αίσθημα της αποδοχής και της αγάπης.
Το κατοικίδιο είναι ένα πλάσμα με αστείρευτα χαρίσματα, ένας παντοτινός φίλος και ένας εξαιρετικός συνομιλητής. Αποδέχεται πάντοτε το παιδί ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την αυτοεκτίμησή του και δε χάνει ποτέ την υπομονή του όσες «τρελές» και παράλογες ιστορίες και αν έχει ακούσει από αυτό. Δείχνει πάντα την αγάπη του στο παιδί, δεν το παραμελεί ποτέ και το προστατεύει από το αίσθημα της μοναξιάς, ενισχύοντας μέσα του την αίσθηση ότι ανήκει κάπου. Επιπλέον είναι ένας ακροατής που ακούει τα πάντα, κάθε παράλογο και ανυπόστατο φόβο του παιδιού, κάθε αγωνία και απορία του. Δείχνει πάντα κατανόηση για τις αταξίες, τους κακούς βαθμούς αλλά την ακεφιά του παιδιού χωρίς να το πιέζει για να δώσει εξηγήσεις.
Το παιδί δεν αισθάνεται μόνο απέναντι στον κόσμο των μεγάλων: Το ζώο λειτουργεί και προστατευτικά απέναντι σε ένα παιδί, διδάσκοντάς του το ωραιότερο μάθημα: τη δύναμη της φιλίας. Ανάμεσα σε αυτό και το παιδί αναπτύσσεται μία σχέση κατανόησης η οποία δε στηρίζεται στην επιβολή του μεγαλύτερου στον μικρότερο, αλλά στην αμοιβαία αγάπη και συμμετοχή. Η αυθορμησία και των δύο είναι εν τέλει ο τρόπος που αυτά τα δύο ενώνονται με ένα μαγικό δέσιμο και μαθαίνουν να αγαπάνε ανυπόκριτα το ένα το άλλο.
Τι να προσέξει ένας γονιός: Είναι σημαντικό να αντιληφθεί κάποιος ότι εκτός από τη χαρά που προσφέρει ένα κατοικίδιο δεν παύει να είναι ένα πλάσμα που έχει ανάγκες , τόσο υλικές όσο και συναισθηματικές. Είναι σημαντικό πριν προχωρήσει κάποιος στην απόκτηση ενός κατοικίδιου να σκεφτεί όλα τα πιθανά πρακτικά προβλήματα, όπως τις συνθήκες διαμονής, την ανάγκη του για τροφή και ιατρική περίθαλψη, αλλά και το χαρακτήρα του ίδιου του παιδιού. Ο γονιός οφείλει να εξηγήσει στο παιδί ότι το ζώο δεν είναι κτήμα του και ότι πρέπει να του φέρεται με σεβασμό. Όπως επίσης το γεγονός ότι απέκτησε ένα κατοικίδιο δε σημαίνει ότι θα το πετάξει ότι πιστεύει ότι δεν το έχει πια ανάγκη ή όταν εκείνο μεγαλώσει.
Υπάρχουν ζώα που είναι και από τη φύση τους πιο ανεξάρτητα (πχ γάτα), ενώ άλλα χρειάζονται συνεχή παρακολούθηση, βόλτες και προστασία (πχ σκύλοι). Είναι χρήσιμο να ρωτήσει κάποιος και έναν κτηνίατρο ο οποίος σίγουρα θα κατατοπίσει τον ενδιαφερόμενο καλύτερα από εμένα όπως και από τον οποιονδήποτε άλλο.
Είναι σημαντικό να αποφασίσει κάποιος μαζί με το παιδί. Δώστε στο παιδί το δικαίωμα να αποφασίσει μαζί σας ποιο ζώο θα ήθελε να το συντροφεύει.
Η γειτνίαση με ένα κατοικίδιο θα είναι ένα πολύτιμο μάθημα για το παιδί το οποίο θα πάρει μία εμπειρία για το στίβο της καθημερινής ζωής αλλά και θα το διδάξει ένα από τα σπουδαιότερα μαθήματα της ζωής: πως η συμβίωση απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις, ελευθερία, συνεννόηση και αγάπη.
Οι γάτες, γράφει ο Independent, είναι συχνά αδιάφορες και δεν εκδηλώνουν και πολύ τα συναισθήματά τους. Μερικές κινήσεις τούς όμως είναι πιο εύκολο να ‘διαβαστούν’.
Read more
Η κα. Μαρία ανοίγει την ψυχή της για τον μικρό Πάμπλο που έφυγε…
«5-10-2017
Σήμερα το Παμπλάκι μου, πέρασε απλά τη γέφυρα του ουράνιου τόξου.
Ήρεμα όπως έζησε μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια που του χαρίστηκαν πάνω στη γη.
Μαζί του ζήσαμε στιγμές όμορφες και μοναδικές. Μας πρόσφερε απλόχερα περισσότερα από όσα εμείς του προσφέραμε.
Δεν ήταν ένας γάτος…. Ήταν ο Πάμπλο…. Το παιδί μας… ο φίλος μας…. η συντροφιά μας…
Μας αφήνει να τον θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία. Ακόμη και τις τελευταίες του μέρες μέσα από την αρρώστια του ήταν υπέροχος.
Διάλεξε να φύγει την επόμενη μέρα των γενεθλίων μου, δίνοντάς μου τη χαρά να τον έχω δίπλα μου αυτή τη μέρα. Σαν να ήθελε να μου ευχηθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Για λίγο πίστεψα ότι ακόμη έχει κουράγιο να παλέψει. Είδε τον έξω κόσμο για τελευταία φορά και ο ήλιος ζέστανε το ταλαιπωρημένο κορμάκι του. Περπάτησε σαν να ήταν γερός και δυνατός . Αλλά….. μετά τα μεσάνυχτα άρχισε να περνάει σιγά-σιγά την γέφυρα.
Το κορμάκι του άρχισε να παγώνει μεταφέροντας στην ψυχή μου ένα μέρος από αυτή την παγωνιά. Τον έβαλα δίπλα μας να ζεσταθεί…. Όσο μπορούσε…..
Αχάραγα ακόμη σε μια στιγμή που όλοι κλείσαμε για λίγο τα μάτια μας, έφυγε αθόρυβα από κοντά μας, διαλέγοντας να περάσει ολομόναχος τη γέφυρα του ουράνιου τόξου . Τον σήκωσα απαλά και τον απόθεσα όσο πιο ανάλαφρα μπορούσα στην αγαπημένη του γωνιά του καναπέ που περνούσε τις μέρες του τον τελευταίο καιρό εξαντλημένος από τον καρκίνο.
Εκεί… μετά από ώρες άφησε την τελευταία του πνοή, αφήνοντάς με με άδεια την αγκαλιά αλλά και άδεια την ψυχή.
Ο χειμώνας θα είναι δύσκολος φέτος χωρίς τον χνουδωτό μου φίλο να χουχουλιάζει κάτω από το πάπλωμα. Δεν θα μας ζεστάνει πια. Δεν θα τον δούμε ξανά.
Αντίο Παμπλίτο μου… αντίο γλυκό μου πλασματάκι. Σου χρωστάμε όλοι τόσα πολλά. Ακόμη κι ο Σίμπα ο σύντροφός σου στο σύντομο ταξίδι της ζωής είμαι σίγουρη ότι σε αποχαιρετά με το δικό του τρόπο.
Ίσως κάποτε να βρεθούμε ξανά… ίσως κάποτε να μπορέσω να βυθιστώ πάλι στη ματιά σου. Να με κοιτάξεις με αυτά τα μεγάλα ολοστρόγγυλα μάτια και να μου πεις με τον γατίσιο τρόπο σου πόσο με αγαπάς.
Καλή αντάμωση ! ! !»
Η κα. Μαρία μας διηγείται μια όμορφη ιστορία για έναν μαύρο γατούλη… Απολαύστε την!
«Ήμουν δεν ήμουν δεκάξι χρονών και έμενα εκείνη την εποχή, ημέρες ζεστές καλοκαιριού, μαζί με την αγαπημένη μου γιαγιά σε μία περιοχή κοντά στην Αθήνα. Οι ημέρες κυλούσαν ήσυχα, με πολλή αγάπη και περίσσια αγάπη για τα καλά και τα κακά που φέρνει μπροστά μας η ζωή. Και ήρθε και η δύσκολη στιγμή στη ζωή, όταν η δυνατή καρδιά της γιαγιάς μου αρρώστησε σοβαρά και έπρεπε να εγχειριστεί. Και όσο ήμουν στο πλευρό της , φροντίζοντας τον άνθρωπο που ήταν το στήριγμά μου, ζητούσα από τη ζωή να μου δώσει ένα σημάδι χαράς, να μπορέσω να γελάσω ξανά έστω και για λίγο.
Όσο η γιαγιά μου νοσηλευόταν , έμενα μόνη στο σπίτι της. Λίγη τηλεόραση, δουλειές του σπιτιού και το απόγευμα επίσκεψη στο νοσοκομείο για να τη δω. Γυρνώντας ένα βράδυ στο σπίτι και προχωρώντας στο σαλόνι, ανάβοντας ξαφνικά το φως , τα μάτια μου έπεσαν κατευθείαν σε ένα μεγάλο μαύρο γάτο που καθόταν επάνω στην πολυθρόνα! Είχα κλείσει όλες τις πόρτες, ήμουν σίγουρη, δε γνώριζα πώς βρήκε τρόπο να παραβιάσει το σπίτι. Τον πλησίασα και τον χάιδεψα απαλά στο κεφαλάκι του για να μου το ανταποδώσει λίγο αργότερα με νάζια που ήταν γεμάτα χάρη! Έκτοτε, είχα βρει στο γάτο αυτό την παρέα εκείνη που αναζητούσα , έγινε ένας φίλος ο οποίος παρόλο που δεν είχε ανθρώπινη φωνή με άκουγε, άκουγε τους φόβους, αφουγκραζόταν την αγωνία, τη μοναξιά μου. Ίσως να ήταν η απάντηση της ζωής σε αυτό που της είχα ζητήσει, να έχω μία παρέα εκείνη την περίοδο.. ποιος ξέρει..
Ο μαύρος αυτός γάτος, διαπίστωσα τελικά , ότι τρύπωσε από τα κάγκελα στην πόρτα της κουζίνας. Ο άτιμος! Η επίσκεψή του πλέον ήταν καθημερινή, δεν αμελούσε ποτέ να κάνει τη βόλτα του και από εμένα. Το νιαούρισμά του ηχούσε όταν ήταν έξω στο παράθυρο και με έβλεπε με την ουρίτσα του να κουνιέται πέρα δώθε σα να ήθελα να μου δείξει ότι μοιραζόταν και εκείνος τη χαρά μου. Στριφογύριζε όλο νάζι , γυρνώντας την κοιλίτσα του πότε δεξιά και πότε αριστερά κάνοντάς με να χαμογελάω από την καρδιά μου. Το φαγητό πλέον μοιραζόταν για τους δύο μας, τα σουβλάκια μας, μία κονσέρβα με φαγητό. Και ένα μπολάκι με γάλα και νερό όταν ήθελα να κοιμηθώ το βράδυ στο μέρος του το γνώριμο – μη διψάσει και δεν έχει και αυτό να δροσιστεί εκείνες τις ημέρες της ζέστης. Και το βράδυ , όταν ήμουν σπίτι, ερχόταν και κουλουριαζόταν δίπλα μου την ώρα που έβλεπα κάποια κωμωδία στην τηλεόραση και προσπαθούσα να ξεχαστώ.
Και ο καιρός πέρασε.. και η γιαγιά μου , δυστυχώς, νικήθηκε από την τόσο αδύναμη καρδιά της. Ήρθε πια και ο καιρός να επιστρέψω στο σπίτι μου και να αφήσω το σπίτι της, αφού πλησίαζε ο καιρός που θα πήγαινα ξανά σχολείο. Και ήθελα να ευχαριστήσω εκείνον τον μαύρο γάτο που εκείνη την περίοδο ήταν ο φίλος μου, η παρέα μου, η παρηγοριά μου. Γιατί με το γουργούρισμά του έφτιαχνε τη διάθεση και το κέφι μου και , είμαι σίγουρη, πάντοτε με άκουγε και με καταλάβαινε. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά πόσο μεγάλη συντροφιά μπορεί να είναι ένα ζώο – ένας σκύλος, μία γάτα.
Για εκείνον τον μαύρο γάτο που μου χάρισε όμορφες στιγμές οι οποίες δε σβήστηκαν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά έγιναν μία όμορφη ανάμνηση στην καρδιά μου η οποία δεν ξεθώριασε ποτέ..»
